Pukapuka

Geo Rękodzieo

Tag Archives: welna


by Dodaj komentarz

KOLORU pragnę!

Co się porobiło z pogodą to… słów mi brakuje, chciałam jakimś poetyckim tekstem zabłysnąć, może: „O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny”, ale to jeszcze NIE jesień! Na Boga!

Ale czekamy zatem na jesień, oby łaskawszą była.

A gdyby nie była: zbroimy się: w kolory i w ciepłotę. Przed Państwem część mego letniego urobku. Zapraszam. Fanfary.

Większość zrobiłam z zabójczo miękkiej, niegryzącej wełny merynosa. Ale niektóre z resztek zeszłorocznej alpaki. Też miła.

Większość robiłam sprawdzonym sposobem w rozmaite paski, ale zastosowałam i nową ukośną plecionkę. A także motyw warkocza.

Częściowo rozmiary dorosłe, ale nie zabrakło i dziecięcych.

I pierwsze podejście do opaski. Z warkoczem.

opaska szydełkowa z warkoczem

I jeszcze nie powiedziałam ostatniego słowa.

Niech nam jesień kolorową i ciepłą będzie.

Reklamy


by 1 komentarz

Omszały luksus

Na dużą okazję chciałam zrobić duży prezent. Z gestem. Mógł być drogi. Stanęło na tym, że to będzie KOC. Koc NIEBYLEJAKI. Koc w całości zrobiony ręcznie z wełny merynosa.

Dotychczas rezerwowałam sobie merynosa na czapki, ponieważ była ta to jedyna ze znanych mi wełen, która nikogusieńko nie drapała, taka jest milusia, a czoła ludzie miewają wrażliwe. Inne części ciała można ubrać w mniej wyszukane włóczki. Tym razem jednak miało być na bogato, więc z merynosa zrobiłam ów koc. Milusi, mięciusi, cieplusi, żeby się spod niego nie chciało wychodzić. Miał też nie być mały – ostatecznie wyszło mi 170×170 cm, a zużyłam na niego 55 motków motków 50 g. PIEĆDZIESIĄT PIĘĆ.

zielony koc wełniany ręcznie robiony

Kolor. Rozważałam różne warianty, chciałam poszaleć, nie co dzień robię merynosowe koce, ale jakoś tak wyszło, że jest cały zielony. W pięknej leśnej zieleni. Chciałam też poszaleć za to może z fakturą, jakiś dać fikuśny ścieg, ale zrobiłam tak zwyczajnie, słupek z półsłupkiem na zmianę, co daje taki miły owsiankowo-omszały efekt.

Koc zapewne będzie rezydował na wsi w borze, wśród mchów. Ideolo.

DSC_1198

A skojarzenie owsiankowe prosto ze stworzenia Narnii. Aż zacytuję, kocham ten fragment.

„Lew chodził tu i tam po pustej, nagiej okolicy i śpiewał nową pieśń, bardziej melodyjną i rytmiczną, bardziej delikatną i falującą niż ta, którą wezwał na niebo gwiazdy i słońce. I kiedy tak chodził i śpiewał, dolina zazieleniła się trawą. Zieleń rozlewała się wokół niego, jak woda z potężnego źródła, a potem płynęła po zboczach wzgórz jak fala. (…) Z każdą chwilą młody świat stawał się cieplejszy i żywszy. Lekki wiaterek mierzwił bujną trawę. (…) Czy możecie sobie wyobrazić porośniętą gęstą trawą łąkę, gotującą się jak owsianka w garnku? Właśnie takie porównanie najlepiej oddaje to, co się działo.” (C.S.Lewis, „Siostrzeniec czarodzieja”, tłum. Andrzej Polkowski)


by 8 Komentarzy

Trochę zimy tej wiosny

Nie dalej jak w niedzielę zlewaliśmy się szlauchem na tarasie, biegając w samych gatkach (niektórzy), a nie dalej jak wczoraj grad nam pranie skosił. Ot i kwiecień plecień. Ale przynajmniej dostarczył argumentu na grubaśny wełniany sweter.

Zamówienie było na sweter typu kardigan. Szukałam i znalazłam coś takiego.

Crochet-Fishers-Island-Cardigan

Taka pani niczego sobie i sweter ładny, schemat jest, można robić. O TU.

Sweter ten robiłam już jakiś czas, ale musiałam przestać, bo tym razem liczba zamówionych motków (25) okazała się niewystarczająca. A w sklepie nie mieli już tego koloru. I u dystrybutora nie mieli. I w ogóle przestał jakby istnieć. Poczekałam, poczekałam, nic z tego czekania nie wynikło, poza tym, że zbliżyła się wiosna. Uznałam, że trzeba jednak wytrzasnąć jeszcze kilka motków spod ziemi i wytrzasnęłam.

A kolor to ładny, głębia oceanu, mówią.

kołnierz wełnianego swetra

Mogłam zatem dokończyć ostatni element – kołnierz – i wziąć się za zszywanie.

A że sweter z takiej wełny, że hoho, 35% alpaki, i taki duży i głębia oceanu i w ogóle, uznałam, że należy mu się prócz metki tekstylnej jeszcze cosik. I przemysłem własnym, z użyciem bożonarodzeniowej, niezastąpionej lutownicy pukapukowej machnęłam skórzany szyldzik. A pleć się kwietniu, tylko na Wielkanoc przepleć lata, proszę.


by 4 Komentarze

Przymiarka do podsumowania zimy

Odwilż błotnista nas osaczyła i taka jej zaleta, że zapowiada przedwiośnie! Zabrałam się więc za zgrubne podsumowanie zimowego sezonu (choć fabryka nie pauzuje) i postanowiłam wrzucić tu kilka fotek, które (choć nie wszystkie) swoją premierę miały na fejsiku. Ale po pierwsze, jako się rzekło – nie wszystkie, po drugie – poza fejsikiem też jest życie, zobacz ludu niefejsikowy dzieła te.

Zanim zaleją nas czapki, zacznę od komina, który właściwie jest zaplątanym szalikiem, a który zrobiłam dla cioci Zosi i było to moje pierwsze podejście do wełny merynosa. I nie ostatnie, o jakże nie ostatnie!

Były także czapki dla Nowożeńców, z życzeniami, żeby zawsze znajdowali część wspólną.

czapki dla nowożeńców

Hasło to okazało się inspirujące i przyszło zamówienie na następne czapki dla następnych Nowożeńców. Kolorystyka się podobała, pomysł też, ale zastrzegłam, że takich samych nie zrobię, ponieważ takich samych nie robię. I zrobiłam takie.

czapki dla nowożeńców

Oprócz ślubów i inne okazja w życiu człowieka się zdarzają, ot takie na przykład urodziny. A już najlepiej to okrągłe. Bo Antek na przykład miał trzydzieste. A Wojtek czterdzieste.

Za to zupełnie bez okazji Julia chciała mieć czapkę pod kolor okularów. A Ela pod kolor kurtki, dłuższą.

A Justyna zainspirowała się czapką Julii i chciała jeszcze dla Anielki. I potem poszła w czapce do pracy na górę gór.

A dla wytchnienia od czapek wrzucę skarpetuńcie. Aniela potrzebowała ogrzać nóżki Bronkowi. Zrobiłam mu skarpetki, ale trudno było wcisnąć przez piętę na tłustą nóżkę i uradziłyśmy, że takiej nóżce pięty nie trzeba. Więc zrobiłam skarpetki a la probówki.

skarpetki-probówki dla dzidziusia

Za to Kasia poprosiła o czapkę dla Tomka – granatową w plecionkę. I mam jeszcze drugą w plecionkę, szarą, rozmiar dzidziusiowy.

I był jeszcze komin granatowo-różowy pod kolor kurtki oraz do kompletu do czapki, lecz ileż można o tych czapkach, więc już tylko komin pokażę.

komin wełniany z merynosa

I jeszcze były rękawiczki z warkoczami, i jeszcze dla Magdy, i dla Kuby, i dla Tadzia, i Anety i jeszcze i jeszcze i na razie wystarczy. Ale fabryka nie pauzuje. Jak to mówią: your fabrika never sleeps.

 


by 2 Komentarze

Czapkę jaką Pani życzy?

I znowu marketing szeptany, tym razem w osobie Eli, przyprowadził do nas Kingę. Gdyż Kinga zapragnęła mieć czapkę. W swoich ulubionych kolorach. A także, jak to ujęła, z motywem etnicznym, bo takie lubi.

Gdy usłyszałam „motyw etniczny”, pomyślałam o jakichś azteckich szlaczkach, względnie o afrykańskiej sztuce prymitywnej. A tu: niespodzianka Kinga przysłała mi link, o taki: polskie hafty ludowe. I jeszcze zdjęcia do inspiracji.

Co tu kryć, urzekły mnie. Haft to nie ja, ostatni raz chyba haftowałam richelieu przed maturą, żeby nie było, że nic nie robię, ale gdy to zobaczyłam… masełko…

Teraz nic tylko szydło w garść i coś z tego wyciągnąć. Acha, a to szydło miałam oczywiście w kieszeni kurtki, gdy o 6 rano w pewną sobotę pomykałam na dworzec, żeby włóczki odebrać od Klaudii i już w drodze powrotnej z dworca mogłam zacząć. Palce mnie swędzą do szydełka, tak mam.

Wyciągnęłam to.

czapka z motywem ludowym

I patrzę tak na tę czapkę i widzę jeszcze tyle niewykorzystanego potencjału w tych haftach. Nie trzeba sięgać po norweskie sweterki, żeby ludowe dziergi zastosować, ach ten potencjał. Będziemy drążyć.

A Kinga zdaje się zadowolona, bo z własnej nieprzymuszonej woli podesłała mi fotki.

Czapka gruba, miękka, miła. 100% merynos. Miękka, miła.


by 4 Komentarze

Nie straszny nam mróz, jest sweter!

Hej, warkocze! Ciekawe, kiedy mi się znudzą. Zanim jeszcze umiałam je zrobić zapytała mnie Aneta (to było po wpisie o skarpetach, gdzie cytowałam moją pogawędkę z tramwaju, kiedy się chwaliłam, że na szydełku robię WSZYSTKO), czy bym jej nie zrobiła szarego golfa w warkocze. Nie przyznawszy się, że w życiu nie miałam okazji, weszłam w to jak w masło. Z kamienną twarzą wysłałam Anecie propozycję swetra do akceptu. Spodobał się. Ocho, zaczyna się zabawa. Ale na dobre się zaczęła, gdy zorientowałam się, że ten schemat z propozycji był na druty, a jak powszechnie wiadomo, ja na drutach nie robię. Zaczęłam szukać dalej. Przekopałam internet i okazało się, że schematów na szydełkowy golf z warkoczami NIE MA. Jak pragnę zdrowia, nie ma.

warkocze na szydełku

Ale jak tu odmówić takiemu pięknemu zleceniu? Jak żyć?

Zrobię, nie ma bata. SAMA WYMYŚLĘ. WYMYŚLIŁAM.

Miał być szary, wełniany, w warkocze, z wywiniętym golfem. Niezbyt obcisły.

Jeszcześmy przy robocie ustaliły, że na rękawie też będzie warkocz. A co.

wełniany sweter w warkocze

Przy przymiarce okazało się, że rękawy trochę za szerokie, ale zwęzić można. Zwęziłam. I co? I to, że zamówiłam trochę na pałę 20 motków wełny, nie wiedząc, czy to odpowiednia ilość. Okazuje się, że pewna doza doświadczenia w robocie z domieszką farta spowodowała, że po robocie, po zszyciu wszystkich elementów, skończeniu golfa zostało mi… 20 cm wełny. Achh. To uczucie satysfakcji. Bezcenne. Znowu pławiłam się w samozadowoleniu. Ale co ja. Ważne, żeby teraz Aneta pławiła się w swoim swetrze. 75% wełna owcza, 25% alpaka. I już.

 


by Dodaj komentarz

Co tam WARRKOCZE?

Żyłam w błędnym przekonaniu, że warkocze tylko na drutach, że to nie jest wzór na szydełko. Dlatego też ucieszyłam się, gdy kiedyś odkryłam plecionkę, bo była to dla mnie namiastka warkoczy, to było z poduszką Matika. Ale nie, nie, na szydełku też MOŻNA! Poczyniłam pierwsze nieudane próby, na chwilę odpuściłam a potem zobaczyłam u Stephanie koc, który mnie rozłożył na łopatki i pomyślałam: „ja też tak chcę!”. Nabyłam grubaśną wełnę z odpowiednio grubaśnym szydłem (15 mm!).

Zabrałam się za śpiworek do spacerówki. Chciałam taki mieć, bo nie miałam firmowego „rękawa” na nóżki dla Henka a owijanie ich polarowym (o zgrozo, nie robionym ręcznie) kocyczkiem, który się zsuwa i w ogóle było do bani. Zapragnęłam warkocza i śpiworek był dobrym pretekstem.

Rozpoczęłam od warkocza i możecie mi wierzyć lub nie, gdy zakończyłam pierwszą warkoczową sekwencję i uświadomiłam sobie, że oto UMIEM to ZROBIĆ, wykrzykiwałam z uciechy przez dobre dwie minuty. Oprócz szczegółowych instrukcji Stephanie pomógł mi też filmik z youtube’a, dzięki któremu rozgryzłam jeden trudniejszy moment.

A projekt śpiworka ewoluował, było nieco prucia. Zrobiłam kieszonkę z dekoracyjnym warkoczem na wierzchu, na nóżki.

wełniany warkocz na szydełku

Od spodu było bez warkocza (wtedy mniej włóczki schodzi), pod pupę i nad głowę. Pod pupą zrobiłam dziurę, żeby przewlec sprzączkę od zapięcia i u góry złożyłam i zszyłam końce, tworząc trójkątny kapturek, by grzał główkę a jednocześnie zapobiegał ściąganiu całości w dół.

Bo chociaż w mieście zima nietęga, na wsi jednak mrozik ścisnął a i orkan Barbara gwizdnął i ochrona przed zimnem potrzebna, oj! A teraz już misio pysio w ciepłym gniazdeczku.

Zatem: umiem dziergać warkocze. Świecie szykuj się.