W moim domu rodzinnym słuchaliśmy takiej płyty, zwaliśmy ją pieszczotliwie „Paszczą”.
Tłucze mi się od kilku dni po głowie jedna z piosenek, które były tam zawarte.
GDZIE ONA JEST?
GDZIE ONA JEEEST?
GDZIE ONA JEST? JEJ ZWYCIĘSTWO???
Zwycięstwo śmierć pochłonęło!
Niech będzie to źródłem wielkiej i niegasnącej radości dla Was w Wielkanoc i zawsze.
Życzy
załoga
Pukapuka
Alleluja!
Zdarza mi się słyszeć takie pytanie, gdy ktoś z bliska widzi czeluść chaosu, w której przebywam na co dzień, widząc jednocześnie, że… szydełkuję.
Otóż to nie jest czas. To jest po prostu MIĘDZYCZAS.
W praktyce wygląda to tak, że rozsiewam robótki po kątach i znajdując się w okolicy któregoś z kątów (zawsze w końcu trafię w okolice któregoś), chwytam chyłkiem i pcham trzy rządki. I lecę dalej.
Przykłady z minionego czwartku:
Tak było w zeszły czwartek. Stan na dzisiaj jest taki, że:
Na kocyk fioletowy (i żółto-zielony i szary i inne) trzeba będzie poczekać jeszcze kilka międzyczasów.
Jeszcze dodam, że pokątne robótki to niejedyny sposób – jest jeszcze dzierganie w ruchu, dzierganie przy gotowaniu, dzierganie pod salą szkolną oraz inne rodzaje dziergania, nawet luksusowe dzierganie wyłączne z kubkiem herbaty…
Niedawne uroczystości spowodowały, że Królowa Jadwiga zechciała wybrać się na bal. Lecz aby wystąpić godnie, potrzebowała… korony. A że mama Królowej wizytuje okazjonalnie Pukapuka, nie umknęło jej uwadze, iż korony także się tu wyrabia, o czym zaświadczyć może wpis TEN. Co więc mogłam rzec na pytanie, czy pomożemy? Rzekłam: to się okaże. Były bowiem pewne niewiadome…
Tym razem chciałam zrobić coś okazalszego, w tym celu zakupiłam włóczkę grubszą niż kordonek, bawełnę z dodatkiem wiskozy, która nadawała połysk. Koronę szydełkowałam według schematu znalezionego TU. Schody zaczęły się, gdy trzeba było gotowe dzieło uformować i usztywnić. Popełniwszy kilka błędów, z których jeden kosztował mnie konieczność zrobienia nowej (!) korony, skończyłam!
Wymoczoną w gęstym krochmalu nałożyłam na balonik i wysuszyłam.
Królowa łaskawie założyła. Nawet sprawia wrażenie zadowolonej.
Korzystając z obecności Królowej Jadwigi oraz Wszystkich innych Świętych, załączam ten kilkuminutowy wciąg z filmu o świętym Filipie Neri. Polecam go gorąco. Budzi najlepsze skojarzenia z naszą podróżą do Rzymu sprzed dwóch i pół roku. Kto w dzisiejszych czasach jeszcze ogląda siedmiominutowe filmiki na YouTubie? Czasami warto. Kocham.
Nic się nie dzieje. W oknach zawisły kolejne ptasie lambrekiny (żurawiowy był pierwszy, pisałam o nim TU, a klangor słyszymy codziennie), latem doszło ptactwo domowe: kaczuszki duże
A także kaczuszki małe, podążające za mamusią
I jeszcze kurczaczki
Maka też gdzieś widzieliśmy na łąkach, to już się mogą spotkać. Kaczuszka z makiem. Lecz kaczuszki są nieduże i tak już w życiu jest.
Przybyły nam różne kwiatki, przylatują do nich trzmiele, motyle… Surfinie dyndają sobie przy drzwiach i tak ładnie jest.
I pasikoniki czmychają spod palców. I stare radio gra, łapie fale, bo z braku bystrego internetu dzieci odkryły „Radio dzieciom” (i pytają, czy po wakacjach też będzie). I nic się nie dzieje.
Prosta granatowa sukienka. Można ją ożywić/upiększyć/uszlachetnić/urozmaicić szykownym białym kołnierzykiem. Byle znaleźć odpowiedni. Albo odpowiednią osobę, która go zrobi!
W tym przypadku nie trzeba było szukać daleko.
Dostałam sukienkę w swe łapska i zadziałałam.
Potem przyłożyłam do sukienki (z drżeniem lekkim, bo przy robocie nie przykładałam).
A potem to już pozostało tylko przyłożyć do Właścicielki.
Leży jak ulał. Mąż zachwycony (deklaratywnie). Teraz to już tylko na akademie do wnuków pomykać w takim ubranku pozostało chyba, czy nie?
Karnawał się kręci, gdzie te bale?
Gdy kiedyś wybierałam się na bal do auli Politechniki, w dzisiejszych czasach miejsce względnie prestiżowe, babcia Zosia prychnęła tylko: „Aula Politechniki?!”. I dodała: „Przed wojną chodziłam na Bal Latarni do Europejskiego…”
Teraz balami nazywa się przebieranki w przedszkolach. Niech i tak będzie.
W tym sezonie zaliczyliśmy już Zorra (o losie, moje dzieci dopiero przy tej okazji dowiedziały się, kto zacz i musiały rówieśnikom tłumaczyć…), Indianina (tu nie było źle), przyszła kolej na Nią. Na Królową.
Miałam pretekst, żeby zrobić coś, co upatrzyłam sobie już jakiś czas temu: koronkową koronę. Szydełko, biały kordonek, jeszcze zmierzyć obwód głowy i można robić. Po zrobieniu taka szmatka.
Aby nabrała królewskiego kształtu umoczyłam w krochmalu. Aby go zrobić, trzeba było uciec się do starej dobrej metody: poszłam do sąsiadki z kubeczkiem, żeby mi mąki odsypała. Odsypała. Potem nadmuchałam balonik (piąty – przezornie kupiłam całą paczkę i cztery już były w kłótnio-zabawie) i naciągnęłam na niego koroneczkę.
I to było pierwsze podejście. Udało się dopiero za drugim, ponieważ balonik należy nadmuchać tak, żeby jego obwód odpowiadał obwodowi głowy królewskiej. Za pierwszym razem wyszło za duże i korona się zsuwała, trzeba było namoczyć znowu i naciągnąć na nieco mniejszy balonik. Pasuje.
Miałam w odwodzie jeszcze lakier do włosów, żeby usztywnić w razie czego, ale po wyschnięciu okazało się, że krochmal wystarczył.
I miałyśmy z Hanią (bo dla niej ta cała impreza) jeszcze taki koncept, żeby doszyć cekiny na czubkach, żeby niby tak bardziej na bogato. Babcia się podjęła.
Do tego kobaltowa sukieneczka, pantofelki, DREWNIANE oczywiście berło i już Królowa mogła iść na… hm… BAL.
Ten cytat wszedł na dobre do rodzinnego kanonu. Gdy w pewien lipcowy poranek śmieszny trzyletni chłopczyk budził się ze snu w wiejskiej chałupie na końcu świata, usłyszał COŚ. Pobiegł szybciutko na górę, wskoczył babci do łóżka i z okrągłymi oczami powiedział: „Babciu, COŚ się POJAWIŁO!”.
A to coś to był właśnie on. Klangor żurawi. Dlaczego o tym piszę? Ponieważ minęło lato, minęła jesień, minął cały stary rok i zawieźliśmy na wieś na końcu świata pierwszy z serii lambrekinów, które mają być ozdóbką na okna. Plan jest taki, że lambrekiny będą ptasie i na pierwszy ogień poszedł ten.
Może nie widać dokładnie, ale proszę mi wierzyć, że wygląda jak lecące ptaki. Jakieś gęsi może, ale dla upamiętnienia wiekopomnego cytatu umówmy się, że to żurawie. Rzucają ładny koronkowy cień na ścianę.
I są kolejnym naszym wkładem w zmianę atmosfery chałupki, po narzuceniu na zastaną kanapę narzuty, o której pisałam TU i którą widać tu:
A na parapecie widać uroczą lampkę z plastikowym abażurem w różowe kwiaty. Zajmiemy się i tym. Wszystko ma swój czas.
A czas na wsi wygląda mniej więcej tak…
